Oziębłość względna

Oziębłośc względna (frigiditas relatipa kolpogenes) stanowi analogon do niemocy względnej u mężczyzny. Do niedawna rozpowszechnione było przypuszczenie, że w prawidłowych warunkach przed pokwitaniem właściwie tylko łechtaczka miałaby być płciowo pobudliwa                   i że dopiero w okresie pokwitania pobudliwość miałaby się rozszerzać na błonę śluzową pochwy. Przypuszczano, że długotrwały samogwałt łechtaczkowy, uprawiany aż poza okres pokwitania, upośledza to przejście pobudliwości z łechtaczki na pochwę. Z badań Kinseya wynika,    że odwrotnie, oziębłość względna znacznie częściej zachodzi u kobiet, które nie uprawiały samogwałtu łechtaczkowego. Dzisiaj punkt ciężkości zagadnienia przesunął się w dziedzinę odruchowości warunkowej. Wyobrażenia płciowe, stanowiące przedmiot podniecenia            w czasie samogwałtu, kojarzą się wprawdzie z podrażnieniem łechtaczki, lecz w czasie stosunku narząd ten ulega mechanicznemu podrażnieniu i ten właśnie czynnik jest również punktem wyjścia orgazmu. Jeżeli przy prawidłowym stosunku płciowym brak szczytowania, to położyć  to trzeba na karb podniet warunkowych hamujących, których nie było w czasie samogwałtu. Bywają kobiety, które w czasie stosunku zmuszone są drażnić palcem łechtaczkę dla wywołania orgazmu, co oczywiście zakłóca harmonię stosunku. W przypadkach tych chodzi   o nawyk w znaczeniu takiego zespołu bodźców warunkowych, które zwykle były prowadzić najłatwiej do wystąpienia odruchu warunkowego w postaci orgazmu. Toteż przy rozpoznawaniu oziębłości płciowej względnej u kobiety nie wolno pominąć mnóstwa subtelnych okoliczności, które stanowią bodźce hamulcowe, rozpraszając w czasie stosunku uwagę lub powodując lękowe napięcie oczekiwania. Do takich okoliczności zaliczyć trzeba wiele ze stosowanych środków antykoncepcyjnych, wśród nich przede wszystkim coitus interruptus, który polega na wyjęciu prącia w okresie między orgazmem mężczyzny a wytryskiem nasienia. Oczekiwanie tej chwili rozprasza uwagę obojga i zwłaszcza u kobiety wywołuje częstokroć lub wzmaga stany lękowe. Rokowanie w omawianych przypadkach bywa po- ważniejsze niż w oziębłości poprzedniego typu. Jeśli wniknie się w istotę sytuacji odruchowowarunkowej danego przypadku, to nawet w zastarzałych zaburzeniach można otrzymać wyleczenie. [przypisy:  małgorzata ohme wikipedia, coqlila, twitter kwiatkowskioff ]