Świadoma symulacja

Świadoma symulacja nie może być żadną przeszkodą w toku postępowania śledczego czy sądowego. W praktyce czasami odróżnienie symulacji od psychozy reaktywnej sprawia bardzo wiele trudności . Niektórzy utrzymują nawet, że takiego różnicowania w ogóle nie powinno się przeprowadzać i wszystkie te reakcje uważać należałoby za udawanie. Wydaje się jednak, że są to wnioski zbyt daleko idące. Wystąpienie. zespołu reaktywnosymulacyjnego ma też pewne pośrednie znaczenie dla określenia stopnia poczytalności. Wprawdzie każdy w zasadzie zdolny jest w pewnych warunkach do zareagowania zespołem reaktywnym lub symulacyjnym, to jednak z doświadczenia wiadomo, że często takie zespoły nawarstwiają się na poważniejsze schorzenia psychiczne. Widuje się nierzadko, że nawet chorzy dotknięci przewlekłym procesem schizofrenicznym  lub psychoorganicznym zdolni są w pewnych szczególnych okolicznościach do reagowania zespołem symulacyjnym. Wydaje się więc, że należałoby każdy przypadek symulacji czy psychozy reaktywnej badać szczególnie dokładnie, gdyż wśród objawów tych łatwo mogą ujść uwadze oznaki daleko ważniejsze. Wskazane byłoby nawet żądanie w takich przypadkach obserwacji klinicznej czy szpitalnej, gdyż wydanie opinii po jednorazowym badaniu wydaje się zbyt powierzchowne i nie daje pewności wyłączenia ukrytego procesu psychotycznego. Dysymulacja Z przypadkami dysymulacji czyli udawania zdrowia psychicznego w przypadku choroby biegły spotyka się rzadziej. Dysymulują zwykle chorzy, którzy chcą uniknąć internowania w szpitalu psychiatrycznym, lub też pragną uwolnić się ze szpitala. Z dysymulacją można się spotkać także przy orzekaniu w sprawach cywilnych (szczególnie w sprawach o ubezwłasnowolnienie). W praktyce psychiatrycznej przychodnianej i szpitalnej lekarz częściej styka się z dysymulacją, natomiast symulacje i psychozy reaktywne są zjawiskiem częstym w praktyce sądowopsychiatrycznej         i więziennej. [więcej w:  autyzm terapia, integracja sensoryczna, Psychoterapia leczenie depresji Warszawa ]