Kryterium pierwotnej sprawności umysłowej zespołów schizofrenoidalnych

Za kryterium rozróżniające służy tutaj ściśle biorąc tradycyjny wzgląd praktyczny, mianowicie zagadnienie pierwotnej sprawności umysłowej. Nie trzeba dowodzić, że sprawdzian ten daleki jest od wymagalnika ścisłości logicznej. Nerwica natręctw zakłóca niewątpliwie pierwotnie czynności myślowe, mimo to zaliczamy ją do nerwic, gdyż. człowiek cierpiący na nią praktycznie biorąc nie jest umysłowo chory.  Z drugiej strony stany hipomaniakalne i poronienie przebiegające depresje endogenne zalicza się do psychoz, chociaż czynności myślowe w pierwszym przypadku mogą być ułatwione, a w drugim przypadku poza spowolnieniem ich toku mogą nie wykazywać cech pierwotnego upośledzenia. Nikomu też nie przychodzi na myśl tych ludzi uważać za umysłowo chorych i stawiać ich w jednym rzędzie ze schizofrenikami. Podział na psychozy i nerwice, jak z tego widać, nie ma głębszego uzasadnienia teoretycznego. Natomiast zbliża je  do siebie ich czynnościowy charakter. W obrębie tej okresowarstwy  poszczególne zespoły, tak jak nam je narzuca rzeczywistość kliniczna. Sprawdzian etiologicznonozologiczny zachował się tu raczej W. mianownictwie i więcej szkodzi, niż pomaga we właściwym ich rozklasyfikowaniu. Jeżeli wciąż mówimy o zespołach schizofrenicznych i cyklofrenicznych, widząc w nich pokrewieństwo ze schizofrenią   i cyklofrenią,  to czynimy  to raczej nawykowo, silą bezwładu myślowego, biorąc częstość za dowód związku przyczynowego. W rzeczy samej zespoły schizofrenoidalne   i cyklofrenoidalne mają swoją wymowę. Nie są one związane z przewlekłą schizofrenią lub z przewlekłym podłożem cyklofrenii. Dla psychiatrów nie nawykłych          do faktu rozbicia atomu diagnostycznego, jakim była schizofrenia lub psychoza maniakalnodepresyjna, to wyodrębnienie nozograficzne czynnościowych zespołów psychotycznych wydaje się być herezją. Herezja ta ma swoje historyczne pierwowzory. Nie zapominajmy,               że katatonia i hebefrenia przed Bleulerem miały swój niezawisły byt nozograficzny. To samo dotyczy stanów pomrocznych. Na szczęście tutaj przynajmniej mianownictwo ostało się wobec sugestii wiązania stanów pomrocznych bezwzględnie  z padaczką. Pokrewieństwo stanówpomrocznych z padaczką stało się jednak nawykiem myślowym starych psychiatrów, chociaż znowu poza częstością łącznego występowania pokrewieństwo to nie może się powołać na dowody z faktów klinicznych. Nie rozstrzygając tych zagadnień, należało jednak     w układzie nozograficznym pomieścić zespoły czynnościowe w osobnej warstwie i rozklasyfikować je tak, aby zgodnie z rzeczywistością kliniczną mogły się, związać nie tylko z własnym podłożem swoistym, ale i z każdym innym podłożem organicznym. [więcej w: Psycholog Wrocław, diagnoza autyzmu, psychoterapeuta, psychoterapia wrocław ]